Je bent ooit begonnen in het onderwijs met een missie: kinderen helpen groeien, hun wereld vergroten, het verschil maken. Maar steeds vaker voelt het alsof je die missie kwijtraakt in de wirwar van verwachtingen, regels en verantwoordelijkheden.

Je staat altijd ‘aan’. Voor je klas, voor je collega’s, voor ouders, voor je schoolleiding. Je probeert iedereen tevreden te houden, de leerlingen (dertig soms!), de ouders, je collega’s, de directie, het bestuur, de inspectie. En ergens, heel ergens, probeer je ook nog naar jezelf te luisteren. Maar dat laatste lukt zelden. Want het zorgen voor anderen gaat ten koste van jezelf.

Je merkt dat de druk groeit. Niet alleen door het lerarentekort, waardoor je nauwelijks durft uit te vallen – want wie neemt het dan over? Maar ook door de vele prikkels op een dag, die zich opstapelen zonder momenten van echte rust. Sinds het continue rooster is ingevoerd, voelt de schooldag als een eindeloze stroom. Pauzes verdwijnen, hersteltijd is er niet en je merkt dat je sneller geprikkeld raakt, minder geduldig bent. Je energie is op nog vóór de dag begonnen is.

En dan die onzichtbare verwachtingen. De cultuur waarin ‘nee’ zeggen voelt als werkweigering. Waarin assertiviteit wordt gezien als lastig en waarin je vooral moet meebewegen. De veranderlijke koers van ‘bovenaf’ maakt het moeilijk om eigenaarschap te voelen. Veranderingen worden doorgevoerd zonder jou, terwijl jij ze moet dragen.

Ondertussen is het je vak dat steeds verder naar de achtergrond schuift. Je werkt ‘s avonds nog “even snel” iets bij, maar uren later zit je er nog. Het lijkt normaal geworden om structureel overuren te draaien, want “je hebt toch veel vakantie?” De tijd die je eigenlijk nodig hebt voor voorbereiding, verdieping en creativiteit, verdwijnt in administratie, vergaderingen en bijzaken. En dus geef je les uit een handleiding die de lading nauwelijks dekt. Lessen missen diepgang en aansluiting. Je weet dat het beter kan, dat jíj het beter kunt, maar je krijgt er de ruimte niet voor.

Dat knaagt. Want je ziet het aan de kinderen. Je kunt niet meer iedereen zien en horen zoals je zou willen. Sommige leerlingen raken uit beeld en dat doet pijn. Het gevoel dat je tekortschiet in wat je het liefst doet: kinderen laten ontwikkelen, roept machteloosheid en frustratie op. Soms ook schuldgevoel. Je weet dat het niet aan jou ligt, maar het voelt wel zo.

Daarnaast verandert de maatschappij. Ouders worden mondiger, veeleisender, stellen meer vragen, eisen meer uitleg. Kinderen komen de klas binnen met meer zorgvragen, minder zelfredzaamheid, minder motivatie. En jij? Jij bent niet opgeleid als behandelaar, maar je probeert het toch. Want wie doet het anders?

Je werkt steeds meer ad-hoc, brandjes blussen, rennen, schakelen. Er is nauwelijks nog ruimte voor rust, reflectie of prioriteren. Steeds vaker vraag je je af: “Hoe lang houd ik dit nog vol?”

Je passie is er nog, ergens. Maar ze is bedolven geraakt onder de last van alles wat erbij is gekomen. Je doet het met liefde, maar je liefde alleen is niet genoeg om dit draaiende te houden.